Saltar navegación

A literatura tradicional oral e a música popular

 

A poesía de tradición oral conserva unha estreita rela­ción coa música. Rosalía, boa coñecedora da lírica po­pular, parte dela e explora as súas posibilidades. Nas seguintes propostas imos comprobar a importancia dos ritmos musicais en moitos dos seus poemas e o es­forzo que tivo que facer para adaptar a métrica á música.

Experimento poético con ritmo tradicional

 Repara en como os versos deste fragmento do Cantar 34 de Cantares gallegos intentan aco­modarse o ritmo musical propio da alborada.

Alborada

Vaite, noi- 

te, -vai fuxin-

do. -Vente, auro-

­ra, -vente abrin-

­do, -co teu ros-

­tro-que, sorrin-

do, -a sombra espanta!!!

Canta

paxariño, can-

ta -de ponliña en pon-

­la, -que o sol se levan-

­ta-polo monte ver-

de, -polo verde mon-

­te, -alegrando as her-

­bas, -alegrando as fon-

­tes...!

  1. Escoita esta versión da alborada de Pascual Veiga.
  2. Le a nota a pé de páxina que a propia Rosalía de Castro deixou escrita con respecto a este poema en Cantares Gallegos.

"A máis grande dificultade que achei pra escribir esta alborada, foi o meu deseio de que saíse nun todo arre­grada á música. Conseguín esto, pro foi a custa da poesía; non podía ser de outro modo, cando se dá cun aire tan extraño e tan difícile de acomodarlle letra al­gunha."

A estrofa esnaquizada

Estes versos da segunda parte do mesmo poema están desordenados. Como xa tiveches a oportunidade de comprobar como manipula Rosalía os versos para que encaixen co ritmo musical, agora aplica ti o mesmo procedemento para ordenar estes versos.

  • Branca auro-
  • ra-ven chegan-
  • do-i ás porti-
  • ñas-vai chaman-
  • do-dos que dor-
  • men-esperan-
  • do-o teu folgor...!

Comprobar

Conseguíchelo!

Síntoo... a resposta correcta é: